2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53
Sa mirë është ndonjëherë të ulesh dhe të presësh diçka të tillë. Ngadalë, hapni kanalet dhe thjesht lëvizni gishtat dhe sytë, duke e transferuar kuptimin në diçka që mund të mbajë këtë barrë.
Bukuria.
Jo shumë kohë më parë vura re se është e bukur. Shikoni drejt atë që është, siç mundem, dhe shihni atë që shoh. Vëreni bukurinë dhe mos u përpiqni ta kapni, vëreni dhe lëshojeni menjëherë, mos e mbani me shikimin tuaj këmbëngulës. Të lëshosh bukurinë në mënyrë që të bëhesh i lirë vetë dhe të shikosh sa e bukur është në të vërtetë - të mos i rezistosh lirisë së tjetrit pranë meje.
Qetësia.
Merrni frymë nga vetja dhe ndjeni në mushkëri këtë vakum, i cili nuk toleron zbrazëtinë, dhe thërret ajrin në shtëpi. Ajri është i burgosuri im, dhe kur lirohet, unë ndiej butësi dhe zbrazëti brenda meje. Ky moment është aq i mahnitshëm në tmerrin e tij sa më jep një ndjenjë qetësie, sikur "gjithçka ka mbaruar, këtu është, heshtja", por diçka në mua paraqet panik dhe mushkëritë e mia pushtojnë heshtjen përreth me forcën e tyre të detyrimit, duke më mbushur me zbrazëtinë e dikujt tjetër. Sikur qetësia ime vjen në momentin e heqjes qafe të dikujt tjetër që nuk është bërë e imja, nxjerr dhe unë jam i pastër, jam bosh, jam i lirë. Merr frymë dhe unë jam përsëri bosh. Me qetësi, merrni frymë, thithni, nxjerrni frymë.
Zhurmë
Tingujt më thonë se nuk jam vetëm. Në heshtje të plotë e gjej gjithë veten time? Kjo është një pyetje dhe tingëllon si një puls në kokën time. Ndonjëherë doni që gjithçka të jetë e qetë, dhe nganjëherë dëshironi të dëgjoni zhurmën për të ditur se gjithçka është në rregull. Tingulli është një valë. Vala mbart energji dhe në heshtje kaloj në diçka tjetër që më ushqen. Në heshtje, unë mund të hap motorin tim të fshehtë, një ulërimë të heshtur që fryn gjithçka në univers si një uragan. A më thotë ky zë i heshtur njësoj si zëri që dëgjoj? Unë dëgjoj diçka të ndryshme në tingujt e tyre. Kështu tingëllon shpirti, i padëgjueshëm për këdo, por në atë mënyrë që të fryjë çatinë.
Ashpërsia.
Çfarë është kjo gjithsesi? Dje ishte e vështirë, sot është e lehtë, ku shkoi pesha dhe nga erdhi butësia? Hardshtë e vështirë të flasësh për ashpërsinë. E ndjej si diçka inekzistente brenda botës sime të ndjenjave, d.m.th. kur është e vështirë për mua nuk mendoj se është e lehtë për mua, ose "e mundur". Nga e kundërta? Ndoshta. Unë nuk kam asgjë për të kapur, ky koncept shkatërrohet, dhe nëse nuk ka mbështetje semantike në formën e ndjenjave të realizueshme, atëherë ai shtyp gjithçka, unë humbas lidhjen me objektin. Ashpërsia është sikur kontrolli i pasaportës është në kufi me kuptimin, nëse një fotografi e qartë nuk është e dukshme në përfaqësimin e vetvetes, atëherë kufiri i vetëdijes është i mbyllur, ashpërsia më dërrmoi.
Sharra pritet ndërsa udhëhiqet nga dora e personit që shikon pemën.
