"Zëri I Përbindëshit" Për Të Ndihmuar Psikoterapistin

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53

Unë do të doja të ndaj përvojën time të përdorimit të filmit (librit) "Zëri i Përbindëshit" nga Patrick Ness në psikoterapi për njerëzit që jetojnë me të afërm të sëmurë rëndë ose në vdekje.

Ajo që më bëri përshtypje personalisht me këtë punë. Zëri i Përbindëshit nuk është një histori magjike e mirë para gjumit, është një histori që do të prekë telat e shpirtit të kujtdo që ka humbur të dashurit. Këto janë histori të paqarta të treguara nga Përbindëshi, secila prej të cilave ju bën të mendoni dhe rimendoni vlerat që kemi.

Personazhi kryesor, Connor, në moshën 13 vjeç, po kalon vdekjen e nënës së tij, shumë ndjenja që lidhen me këtë, nga frika dhe pafuqia në zemërimin aktiv dhe agresionin e shfrenuar. Connor po kërkon mënyra për të përballuar përvojat e vështira.

Zëri i Përbindëshit është një bisedë midis një të rrituri të mençur dhe një fëmije për gjërat për të cilat zakonisht nuk flitet, për ndjenjat, për vdekjen, për faljen dhe lamtumirën.

Jeta pas vdekjes

Conor hapi sytë. Ai ishte shtrirë në bar, në një kodër pranë shtëpisë.

Ai ishte ende gjallë.

Por më e keqja duket se ka ndodhur tashmë.

- Pse mbeta gjallë? ai kërciti, duke mbuluar fytyrën me duar. “Unë meritoj më të keqen.

- ti? - pyeti përbindëshi. Qëndronte mbi djalin.

Conor filloi të fliste, ngadalë, me dhimbje, me vështirësi në shqiptimin e çdo fjale.

"Unë kam menduar për të për një kohë të gjatë," tha ai. "E dija që ajo nuk do të bëhej më mirë, pothuajse që në fillim. Ajo tha se po bëhej më mirë sepse kjo ishte ajo që doja të dëgjoja. Dhe unë e besova atë. Nuk e kam mendjen.

"Jo", njoftoi përbindëshi.

Conor gëlltiti, ende duke luftuar me veten.

- Dhe doja që gjithçka të përfundonte. Sa keq doja të ndaloja së menduari për të! Nuk mund të prisja më. Nuk mund ta duroja mendimin se isha vetëm.

Conor me të vërtetë qau dhe aq më shumë ai mendoi për atë që kishte bërë. Ai qau edhe më fort sesa kur zbuloi se nëna ime ishte e sëmurë rëndë.

- Një pjesë e juaja donte që gjithçka të përfundonte gjatë gjithë kohës, edhe nëse do të thoshte ta humbisni atë- vazhdoi përbindëshi.

Conor pohoi me kokë, plotësisht i paaftë për të folur.

- Dhe filloi makthi. Ky makth përfundonte gjithmonë …

"Unë nuk mund ta mbaja", ia doli me vështirësi. "Unë mund ta mbaja atë, por nuk e bëra.

"Dhe është e vërtetë," përbindëshi tundi me kokë.

- Por unë nuk e doja këtë! - bërtiti Conor dhe zëri i tij ra. - Nuk doja ta lija jashtë! Dhe tani ajo po vdes, dhe është faji im!

"Por kjo sigurisht që nuk është e vërtetë," tha përbindëshi.

Trishtimi i shtrëngoi fytin Conorit si një mbytje, muskujt shtrëngohen. Ai mezi merrte frymë, çdo frymë iu dha atij me përpjekje të mëdha. Djali ra përsëri në tokë, duke dashur të binte përmes tij, një herë e përgjithmonë.

Ai mezi ndjeu se gishtat e mëdhenj të bishës e ngritën atë, duke u palosur në një varkë. Degët e buta dhe delikate u mbështollën rreth tij në mënyrë që ai të mund të shtrihej prapa.

"Faultshtë faji im," tha Conor. "Unë nuk mund ta mbaja atë. Isha i dobët.

"Nuk është faji yt", tha përbindëshi, zëri i tij fluturonte në ajër si një fllad.

- e imja.

"Ju thjesht donit që dhimbja të përfundonte," vazhdoi përbindëshi. - Dhimbja juaj. Dhe fundi i vetmisë suaj ka ardhur. Këto janë dëshira krejtësisht normale njerëzore

"Unë nuk mendova për këtë," kundërshtoi Conor.

- Mendova dhe nuk mendova, - tërhoqi përbindëshi.

Conor gërhasi dhe shikoi në fytyrën e përbindëshit, i cili ishte aq i madh sa një mur.

- Si mund të jenë të dyja të vërteta?

- Njerëzit janë krijesa komplekse. Si mund të jetë një mbretëreshë një shtrigë e mirë dhe e keqe në të njëjtën kohë? Si mundet që një vrasës të jetë një vrasës dhe një shpëtimtar? Si mund të jetë një Farmacist një person i keq por me qëllim të mirë? Si mund të jetë një pastor deluzionist, por zemërmirë? Si mund të bëhet një person i padukshëm më i vetëm duke u bërë i dukshëm?

"Nuk e di," Conor ngriti supet, edhe pse mezi lëvizte. “Historitë e tua më janë dukur gjithmonë të pakuptimta.

- Përgjigja është e thjeshtë: nuk ka rëndësi se çfarë mendoni, vazhdoi përbindëshi. Në mendimet tuaja, ju kundërshtoni veten qindra herë në ditë. Nga njëra anë, ju donit ta lini të shkojë, por nga ana tjetër, më nxitët dëshpërimisht që ta shpëtoja. Ju besuat gënjeshtrat qetësuese, duke ditur të vërtetën e dhimbshme që i bëri ato gënjeshtra të nevojshme. Dhe ju vetë e ndëshkuat veten për besimin në të dyja.

- Por si e luftoni këtë? - pyeti Conor dhe zëri i tij u bë më i fortë. - Si të merreni me këtë çrregullim që po ndodh në shpirt?

"Thuaj të vërtetën," u përgjigj përbindëshi. - Si tani.

Conor kujtoi përsëri dorën e nënës së tij dhe se si ajo rrëshqiti jashtë …

"Ndaloni, Conor O'Malley," tha përbindëshi me zë të ulët. "Kjo është arsyeja pse unë shkova për një shëtitje - t'ju them këtë në mënyrë që të shëroheni. Duhet të dëgjosh.

Conor gëlltiti.

- Po dëgjoj.

"Ju nuk e shkruani jetën tuaj me fjalë," shpjegoi përbindëshi. - Ju shkruani bëmat e saj. Nuk ka rëndësi se çfarë mendoni. Ajo që ka rëndësi është ajo që bëni.

Kishte heshtje ndërsa Conor u përpoq të merrte frymë.

- Çfarë duhet të bëj? pyeti ai më në fund.

"Bëni atë që bëni tani," u përgjigj përbindëshi. - Thuaj te verteten.

- Kjo është e gjitha?

- Mendon se është e lehtë? - vetullat e mëdha të përbindëshit u zvarritën. Ishe gati të vdisje, vetëm për të mos i thënë asaj.

Conor shikoi poshtë duart e tij dhe më në fund i shkëputi ato.

- Sepse ishte një e vërtetë shumë e keqe.

"Justshtë vetëm një mendim," shpjegoi përbindëshi. - Një në një milion. Nuk shkaktoi asnjë veprim.

Conor mori frymë thellë, gjatë dhe ende të ngjirur.

Ai nuk kollitej. Makthi nuk e mbushi më, nuk e shtrëngoi gjoksin, nuk e përkuli në tokë.

As nuk e ndjente.

"Jam shumë i lodhur," tha Conor, duke e mbajtur kokën në duar. - Jam shumë e lodhur nga e gjithë kjo.

"Fli atëherë," urdhëroi përbindëshi. - Ka ardhur koha.

- Ka ardhur? Mërmëriti Conor. Papritur ai kuptoi se nuk mund t'i mbante sytë hapur.

Përbindëshi riformësoi edhe një herë dorën, duke bërë një fole me gjethe, në të cilën Conor u fut mirë.

"Duhet të shoh nënën time," protestoi ai.

- Do ta shihni. Premtim.

Conor hapi sytë.

- Do te jesh atje?

"Po", u përgjigj përbindëshi. - Ky do të jetë fundi i ecjes sime.

Conor e ndjeu veten të tronditur nga valët, një batanije gjumi e mbështolli dhe ai nuk mund ta ndihmonte.

Por, tashmë duke fjetur, ai arriti të bëjë pyetjen e fundit:

- Pse shfaqeni gjithmonë në të njëjtën kohë?

Ai ra në gjumë para se përbindëshi t'i përgjigjej.

Në konsultimet me klientët për të cilët tema e vdekjes është e rëndësishme, unë e përdor këtë vepër si një vizualizim të asaj për të cilën po flas, për pikëllimin, për ndjenjat e ndryshme, ndonjëherë konfliktuale, për lejen për të ndjerë dhe jetuar.

Pas takimit të parë, të dytë, ju rekomandoj që të shikoni (lexoni) kë të doni, dhe pastaj ta diskutoni atë.

Unë bëj pyetje:

Çfarë i lejoni vetes pranë të dashurve tuaj dhe çfarë jo? Çfarë ndjenjash ngjallën personazhet e shëmbëlltyrave, mbretëresha, princi, mjekja, etj? A janë përvojat tuaja të ngjashme me atë që po ndodh me Connor?

Sigurisht, unë nuk i bëj të gjitha pyetjet me radhë, ato janë thurur në strukturën e terapisë, unë vërej, dëgjoj, nëse pyes të përshtatshme.

Kur përvoja e pafuqisë, zemërimit, humbjes do të kalojë, mbase "jeta pas vdekjes" e një të dashur do të vijë.

Ndoshta një mjet i tillë do të jetë i dobishëm për dikë.