Vetmia Në Mua

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53

Vetmia

It’sshtë e turpshme t’i pranosh të tjerëve se je vetëm, dhe është kaq e mrekullueshme ta bësh më në fund. Ky njohje nuk jep absolutisht asgjë, dhe kjo është bukuria e tij. Të jesh i vetmuar nuk është një domosdoshmëri dhe jo një tragjedi, është një gjendje e zakonshme e disa njerëzve që, në këtë mënyrë veçanërisht për ta, e perceptojnë veten në këtë botë. Gjithkush ka historinë e vet të vetmisë, zakonisht nuk është shumë qesharake. Ne jemi vetëm dhe jetojmë me të, secili në mënyrën e vet, çdo herë në një mënyrë të re. Kjo dhimbje brenda, është diçka tepër e pakuptueshme. Ai që e përjetoi nuk e di se nga vjen dhe si ta heqë atë, duket se nuk është pjesë e jona, por në të njëjtën kohë, ne jemi pjesë e saj. Dhimbja e vetmuar që jeton në ne na shtyn drejt njerëzve për ta trajtuar atë dhe në të njëjtën kohë tërheq dorën tjetër nga njerëzit, pasi kjo dhimbje është e lidhur me ta. Kjo valle mbrapa dhe me radhë, ne vallëzojmë duke qenë vetëm. Ne me të vërtetë duam të jemi me dikë dhe bëjmë gjithçka për të parandaluar që kjo të ndodhë. Me çdo rast të ri të suksesshëm të shmangies së komunikimit, rrota e dhimbjes rrotullohet edhe më shumë, dhe ne jemi edhe më të tërhequr nga të tjerët, dhe ne urrejmë çdo lloj marrëdhënie në përgjithësi. Në fund, do të jemi vetëm.

Vetmia si vetëdije

Vjen një moment në jetën tonë kur pranojmë faktin se jemi vetëm në këtë botë. Tani po shkruaj se ne e njohim realitetin si të tillë që askush nuk dëshiron të mbajë përgjegjësi për veprimet tona dhe për jetën tonë. Ne jemi të detyruar të bëjmë gjithçka për veten tonë, ne e kuptojmë se askush përveç vetes nuk do të na bëjë të lumtur dhe askush nuk do të na japë gëzim, paqe dhe siguri në jetë. Dhe ne arrijmë në këtë përfundim pas shumë ankesave dhe zhgënjimeve, pas shumë shpresave të dështuara, pas qindra rasteve të suksesshme që nuk na sollën kurrë kënaqësi. Ne arrijmë në këtë ngadalë, me dhimbje, me keqardhje dhe frikë, dhe ne vijmë gjithmonë tek kjo vetëm.

Në këtë pikë, ne nuk mund ta ndiejmë dikë si më parë, dhe papritmas zbulojmë atë ndjenjë bezdisëse në masë të plotë, dhe na tregon se ku jemi. Ne jemi brenda. Ne jemi këtu dhe kemi qenë këtu gjatë gjithë kësaj kohe. Ne fillojmë të shohim plotësisht veten dhe horizontet tona.

Me vizionin e vetmisë tuaj vjen shoku dhe dhimbja. Ndërsa kalojnë, ne do të dalim gjithnjë e më qartë atë, imazhin tonë të vërtetë, i cili ishte i paarritshëm për ne gjatë gjithë kësaj kohe. Ndoshta ne do të dallohemi më qartë midis nevojave tona dhe atyre që na imponohen nga të tjerët.

Dhe këtu kemi një shans të madh, ndoshta për herë të parë në jetën tonë, për të bërë diçka për veten tonë dhe vetëm atë që duam.

Vetmia është kapital

Në vetminë tuaj, çuditërisht, mund të gjeni kapital të jashtëm, d.m.th. përfitimi i jashtëm real. Për ta bërë këtë, ju vetëm duhet të jeni në rolin tuaj natyror dhe të përjetoni vuajtjet e të qenit vetëm. Kjo vuajtje e jashtme mund dhe do të tërhiqet nga njerëz që patjetër do të duan t'ju shpëtojnë, këta do të jenë të ashtuquajturit shpëtues.

Nëse realiteti i brendshëm nuk realizohet, ai bëhet realitet i jashtëm. Në këtë rast, vuajtja jonë e brendshme subjektive nga vetmia do të krijojë veprimet tona të pavetëdijshme për të kompensuar dhimbjen e brendshme në formën e kujdesit dhe vëmendjes së jashtme nga njerëzit ose rrethanat e tjera. Ne do të marrim nga jashtë atë që dëshpërimisht duam të kemi brenda vetes, dhe kështu kjo situatë mund të zgjasë pafundësisht, për shkak të faktit se ne nuk mund të integrojmë kujdesin dhe dashurinë e njerëzve të tjerë në paqen tonë të brendshme derisa të kemi, do të ketë një kuptim të asaj që ne vërtet duam dhe pse na nevojitet.

Një tjetër do të vijë dhe do të na japë dashuri dhe ngrohtësi, ai do të na simpatizojë dhe do të na ndihmojë, do të përpiqet ta bëjë jetën tonë ashtu siç e sheh. Po, ne do të marrim kapitalin tonë, po, ai do të na e sjellë atë vullnetarisht, po, ne do t'i marrim të gjitha këto për veten tonë pa dhënë asgjë në këmbim, por a është kështu? Në këtë situatë, duke provokuar një person tjetër që të tregojë shqetësim, ne në këtë mënyrë dënojmë veten për të ripërpunuar me forcë dhe vullnetarisht dëshirat dhe aspiratat tona, thjesht nuk na caktohet e jona, dhe ne e pranojmë atë. Kështu, ne e gjejmë veten në një pozicion të varur nga dhuruesi dhe krijojmë një marrëdhënie të varur me të. Ai varet nga vetmia jonë dhe shfaqja e saj, dhe ne varemi nga aftësia e tij për të na dhënë atë që supozojmë se duam, edhe pse neve dhe atij nuk na nevojitet fare.

Ky vrapim nga vetja tek një tjetër imagjinar, kjo dëshirë për të kompensuar mungesën e brendshme, kjo dëshirë për të marrë mjaft na largon nga gjëja më e rëndësishme, nga mundësia për të kuptuar pse kemi nevojë për këtë vetmi dhe atë që na jep. Dhe na jep vetveten. Inshtë në të që ne bëhemi personalitete dhe individë të vërtetë, dhe nga kjo ne futemi në krahët e fortë të të tjerëve, kemi frikë të padurueshme të imagjinojmë se jemi pikërisht ata që jemi në momentin e përvojës sonë të vetmisë.

Vetmia si ndarje dhe përpjekje për dashuri

Distanca shpirtërore nga të tjerët dhe një ndjenjë më e thellë e vetes na jep mundësinë për të parë një person pranë tij në individualitetin e tij. Mund të jetë ironike, por kur jemi vetëm ne jemi më të aftë për dashuri. Dua të them që ne mund të duam thjesht dhe sinqerisht (nuk e mohoj që dashuria e pastër dhe e sinqertë është e disponueshme pa ndjenjën e vetmisë) dhe ne do ta ndiejmë atë në maksimum. Ne do ta ndiejmë dashurinë tonë tek një person tjetër duke e ndjerë atë në veten tonë.

Unë e shoh këtë si një parim themelor të bukurisë së të qenit në dashuri. Për mua, është si të jesh lakuriq para një personi tjetër dhe të shijosh ndjenjën e të qenit para një tjetri. Si një mundësi për t'u ndjerë në dashuri përmes shkëputjes së plotë dhe vetëvlerësimit të pavarur. Si të duash falë, jo pavarësisht.

Mjegull, mjegull, mjegull.