Vizitë Në Një Përrallë

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53

Leximi i së Premtes të Shtunën.

Vizitë në një përrallë.

Nëse po e lexoni këtë, atëherë fëmijëria juaj ka mbaruar. Epo, si ka shkuar, thjesht nuk e perceptoni si më parë.

Vendi ku isha i lumtur u zhduk përgjithmonë, u tret si një oazë në një shkretëtirë mirazhësh, u shpërnda në perceptimin tim, duke lënë pas një pasqyrim të zbehtë të madhështisë së tij të mëparshme. Përkundër të gjitha vështirësive, unë isha i lumtur atje, dhe është e çuditshme, isha e lumtur dhe e pakënaqur në të njëjtën kohë, dhe ndoshta jam akoma në këtë ndërveprim dinamik. Por kjo lumturi nga fëmijëria gradualisht po i jep rrugë një shkretëtire që mbulon oazën time me rërën e indiferencës. Në vend të këtij oazi, shfaqet një oaz tjetër i lumturisë së të rriturve, por kjo nuk është e njëjtë, kjo është një oaz tjetër që nuk e përsërit atë të vjetër. Duke kujtuar këtë ndjenjë të gjatë të përkatësisë ndaj botës, e cila ishte plot ankth, tani ndjej një mpirje djegëse nga transformimi i pjesës sime të gjallë në një statujë guri, të cilën e shihja shpesh në fëmijëri pranë shtëpisë sime. E gjalla bëhet e pajetë dhe e gjalla shfaqet nga e pajetë, dhe gjatë gjithë kësaj kohe unë e ndiej këtë ndjesi shpimi gjilpërash në shpirtin tim, ishujt e kalcifikuar të ankthit kanë pushtuar mushkëritë e mia dhe nuk më lejojnë të marr frymë thellë tani, duke lënë gjithmonë pak ajër nga fryma e fundit. Ky është thesari im, nuk dua ta nxjerr jashtë, nga frika se mos e humb këtë gur në shpirtin tim në rërën e shkretëtirës së Kalcinuar.

Dhe tani, duke parë fëmijët e vegjël, botën e tyre arkaike të kuptimeve kryesore, në këtë përfaqësim të drejtpërdrejtë të gjithçkaje të fshehur në mua, unë përsëri notoj në botën time të oazit të parë, në këtë mbrëmje të ngrohtë vere, duke qëndruar pranë këtij simboli prej guri, Unë përsëri përjetoj këtë lumturi të të qenit, vetëm për të qenë. Kërkoni dhe gëzohuni për gjithçka që keni gjetur, kur ende nuk e dini se jeni duke kërkuar diçka, thjesht duke eksploruar hapësirën dhe duke marrë në dorë simbolet, instrumentet e torturës së ardhshme, këto gjëra të vogla që më vonë u bënë kuptime të mëdha. Pranë fëmijës unë jam një fëmijë vetë, pranë tij unë jetoj me ato perceptimet parësore të plotësisë së botës, thjesht dua ta thith këtë edhe një herë me shpresën për të shpërndarë shkretëtirën që më gëlltiti më vonë. Sa e ngrohtë po e përjetoj këtë takim me jetën time të mëparshme, jam shumë i lumtur për të, dua ta ndiej përsëri këtë ngrohtësi.

Ky takim prekës më afron me veten. Easyshtë e lehtë për mua të jem e kaluara ime në të tashmen, është kaq interesante kur arrini të lëvizni në kohë dhe ta ndjeni përsëri. Po, mendoj se tani e kam humbur këtë ndjenjë, si dhe kam humbur një pjesë të vetes, e kam harruar veten ashtu siç isha dhe e njoh veten ashtu siç jam bërë, ky jam akoma unë, por jo më. Unë jam ndryshe në një jetë tjetër, në një kohë tjetër, dhe kjo është edhe më keq se atëherë. Më mungon ajo fëmijëri tani, e gëlltis me lakmi në pjesë të vogla, nuk përtyp, nuk ka pjesë të ngurta, është vetëm qumështi i nënës. Mund t’i hani duke parë fëmijët.

Kështu që unë dua të jem ai që isha atëherë dhe t'i jap vetes gjithçka që kam tani. Dhe kjo është ndoshta e mundur apo jo? Unë dyshoj në veten time tani, duke e pranuar gjithnjë e më shumë veten në fëmijëri, aq çuditërisht interesante dhe pafundësisht e dashuruar me jetën. Më pëlqen gjithnjë e më shumë dhe më kap, më çon në atë natë vere dhe e mbush me kuptime të reja të qenies, ose thjesht dashuri.

Unë të dua, dëgjon, të dua, dhe ti patjetër që e ke ndier atëherë, ishte e vetmja gjë që ke marrë, dhe nuk po e them këtë për asgjë tani, sepse kjo është gjithçka që kam tani.