Një Letër Nga Një Fëmijë I Lindur Për Nënën

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53

Pershendetje nena!

Nuk te kam shkruar kurre. Nuk e di pse. Isshtë e vështirë për mua ta bëj këtë edhe tani. Zemra po flluskon në gjoksin tim, dhe lotët po më rrjedhin në sy dhe koka ime fillon të më dhemb ….

Më falni nëse ju sjell dhimbje me fjalët e mia, por është koha t'i themi njëri -tjetrit të vërtetën.

Unë besoj në ty, ti je një i rritur - mund ta trajtosh veten pasi të lexosh.

Edhe mua m’u desh më shumë se një vit për të përballuar të gjitha këto.

Më shumë se një vit psikoterapi …

Sot mbush N vjeç.

Unë nuk jam më një vajzë e vogël, edhe pse ndonjëherë (shpesh) ende mund të ndihesha kështu.

Unë po rritem sipas pasaportës sime, megjithëse nuk mund të thuash për proceset e brendshme.

Për një kohë të gjatë shkoj të shoh një terapist me të cilin jetoj gjithë përvojën time të fëmijërisë, përvojën me TY, me veten time, me botën.

Ndoshta filloi shumë herët, në muajt e parë të shtatzënisë tuaj. Duke jetuar brenda jush, unë njoha botën TUAJ emocionale, reagimet tuaja, nevojat tuaja ushqyese. Nuk është për asgjë që ata thonë se "Fëmijët e dinë se prindërit janë brenda".

Unë nuk e di se çfarë ndodhi në jetën tënde (unë vetëm mund të supozoj), ju kurrë nuk folët për të (dhe vetëm gjatë terapisë fillova t’ju bëja këto pyetje vetë, por disa prej të cilave kurrë nuk mora një përgjigje. do), kur së pari u mërzitët me shtatzëninë, mos e pranoni, rezistoni pranisë së saj. Ndoshta ju madje keni menduar për abortin, ose më keq, keni provuar ta bëni atë. Unë ju kuptoj, ju nuk ishit më pak të frikësuar, të vetmuar, të padurueshëm se unë. Të më mbash pavarësisht gjithçkaje dhe të gjithëve nuk është e lehtë.

Ju ndoshta jeni shumë të befasuar, si e di këtë?

Imagjinoni, mund ta ndiej - përmes atyre proceseve të padukshme të lidhjes së trazuar të brendshme që kam me të tjerët, përmes mënyrës se si e ndërtoj procesin me terapistin. Përmes atyre ngjarjeve që më ndodhin në të njëjtën kohë dhe muaj, ku (nga data e lindjes sime) bien afërsisht 15-25 javë të shtatzënisë suaj me mua.

M’u desh pak kohë që ta kapërceja dhe ta pranoja.

Për të duruar një shtatëzani të re, të shëndetshme në terapi.

Por ky është vetëm fillimi.

Nuk mbaj mend si më keni trajtuar në vitet e para të jetës sime. Nëse isha një fëmijë i rehatshëm, kapriçioz, ose i pabindur. E di me siguri: nuk u ndjeva i dëshirueshëm. Një herë, më thanë që njerëzit me 80% besim mund të thonë nëse janë fëmijë të dëshiruar në familjen e tyre apo jo. Mund të them me 100% siguri. Frika ime konfirmohet nga shënimet në kartën e fëmijëve, ku pothuajse çdo muaj isha i sëmurë (ose diarre, pastaj anemi, ose një sëmundje infektive), në 9 muaj. Unë u dërgova në një kopsht pesë-ditor (ku gjithashtu ju solli shqetësime të vazhdueshme me plagët e tij. Tani e kuptoj që e gjithë kjo u shkaktua nga mungesa e dashurisë dhe pranimit ndaj meje), dhe në moshën 3 vjeç i nënshtrohem një operacioni vetëm. Nuk ishe aty gjatë gjithë kohës. Dhe nëse do të ishit, atëherë, me sa duket, disi nuk ishte e kënaqshme për mua. Prindërit tuaj gjithashtu shtuan vaj në zjarr: "Nënë beqare, turp!", "Lindja e një geek"….

Ndoshta për shkak të këtij qëndrimi ndaj vetes, unë formova një mosbesim ndaj botës, gjë që ndikoi shumë në rrugën që shkova në terapi. Si isha në të. Si u përpoqa të braktisja marrëdhënien sa më të mirë. Si të merreni me frikën e kontaktit. Unë isha po aq e sëmurë sa isha me ty, mami, duke qenë në punë me një terapist! Unë isha aq i zemëruar sa isha me ty, mami! Kam kontrolluar dyfish botën siç bëra me ty, mami! Dallimi i vetëm është se ju nuk më mbështetët, nuk më ngushëlluat kur isha keq, por u zhdukët. Tani e kuptoj që JU VETE keni nevojë për më pak mbështetje, ju vetë ishit në krizë, ju vetë NUK i morët të gjitha këto nga prindërit tuaj. Dhe gjithë afërsinë, dashuria NUK mund të më jepte edhe mua! Me fal mami! Me vjen keq per ty dhe veten time!

Nuk ishte aq e lehtë për mua të arrija në këtë mirëkuptim.

Kam kaluar rezistencë, dhimbje, zemërim, depresion periodik dhe zi.

Sa të fortë janë këto transferime!

Duke u rritur dhe duke vazhduar të jetoj në këtë mjedis, gjeta mënyra të tjera mbijetese: grimacim, manipulim, gënjeshtër, ekzagjerim i rëndësisë së disa ngjarjeve të rëndësishme për veten time. Ndoshta, nuk mund të bëja ndryshe. Kjo strategji e fëmijërisë më shpëtoi nga dhimbjet e egra (dhimbja e braktisjes, vetmisë, padobisë dhe refuzimit) në realitet. Me moshën, "aftësia" ime u përmirësua. Unë u rrethova me njerëz me të cilët mund ta bëja këtë. Kjo ishte pjesë e skenarit tim. Rrugët e jetës.

Nuk e kuptova për një kohë të gjatë, mami!

Mendova se isha i lumtur.

E vërteta! Sinqerisht mendova kështu.

Për më tepër, ju nuk ishit përsëri atje dhe nuk më shpjeguat asgjë.

Ndoshta ju dhe VETA keni jetuar në një iluzion.

Më vjen keq. Tani e kuptova …..

Më fal mami, por gjatë punës së terapisë duhej të zhvendosej, në kokën time, me figura më të forta.

Më duhet akoma kohë për tu bërë më e fortë.

Tani e di se cila është forca ime. Në vetëdijen për të gjitha këto. Në aftësinë për ta jetuar atë.

Unë mund ta përballoj, mësova të besoj në veten time dhe në veten time.

Unë mund të jem një nënë e kujdesshme për VETEN. Nënën që nuk e kisha.

· Letra publikohet me lejen e klientit. Konfidencialiteti ruhet.

Maj 2015