2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53
Një fëmijë që njoh ka një kavanoz me topa gome. Topa të tillë të vegjël shumëngjyrësh që kushtojnë një nikel dhe shiten në makina qesharake që hasen këtu dhe atje gjatë rrugës në qendrat tregtare. Një kavanoz i plotë i kërcimit të topave të vegjël, sikur dridhet nga padurimi dhe dëshiron të hidhet sa më shpejt jashtë dhe të fillojë të kërcejë nëpër dhomë.
Miku im, një fëmijë, mori topa në klinikë, ku ai vizitonte shpesh dhe ku kishte edhe një makinë të tillë automatike. Nëna e fëmijës i blinte një top çdo herë, duke besuar se kjo do ta shpërqendronte disi nga dhimbja që duhej të duronte në dhomën e trajtimit, ku një teze e madhe me një pallto të bardhë i jepte injeksione.
Fëmija i mikut tim nuk i pëlqente shumë injeksionet. Drejt drejtpërdrejt SHUM. Dhe kush i do ata?
Dhe tani, duke qenë në divan dhe duke vendosur një vend të butë nën gjilpërën e mprehtë të një shiringe, fëmija shtrydhi një top me shumë ngjyra në grushtin e tij dhe e vështroi me gjithë forcën e tij, sikur të donte të dallonte molekulat e gomës që përbëhet nga Kjo e ndihmoi fëmijën të kapërcejë dhimbjen.
Sidoqoftë, ai nuk luajti me topa. Thjesht i futa në një kavanoz të madh transparent dhe nuk i preka më kurrë.
U interesova dhe pyeta:
- Pse është kështu?
Në përgjigje, fëmija mblodhi buzët dhe tha:
- Thjesht ata të gjithë u errësuan nga trishtimi im dhe unë nuk dua t’i prek më.
- E errësuar? - U habita, duke parë topat shumëngjyrësh dhe të ndritshëm.
Për mua ata ishin të gjithë njësoj të ndritshëm dhe shumëngjyrësh.
- Gjithçka, gjithçka!? - pyeta me kujdes.
"Ka disa," pranoi ai, duke vendosur të jetë objektiv. "Ata më blenë ndërsa po ecja në një park dëfrimi ose cirk. Ata janë shumë të ndritshëm dhe të bukur, por është e pamundur të arrish tek ata, ato janë në fund të kanaçes dhe për t'i marrë ato duhet të biesh në kontakt me topa të errët, nga të cilët akoma mban erë si spital.
- Pse i mban ato?
“Nuk mund t’i hedh thjesht … Në fund të fundit, ata ishin me mua kur kisha dhimbje. Hedhja e tyre është si të ndahesh me një pjesë të vetes …
"Po," u pajtova. - Nuk mund t'i hidhni.
Ne heshtëm, duke reflektuar për këtë detyrë të vështirë.
- Ndoshta nëse i lëshoni, ata mund të rivendosin shkëlqimin e tyre? - sugjerova.
"Kam frikë," pranoi fëmija. - Po sikur të mos e duroj trishtimin e tyre?
Kishte shumë hidhërim të thellë në fjalët e tij dhe ishte e vështirë për mua të përmbaja trishtimin tim. Dikur tek unë, si në këtë kavanoz transparent, kishte shumë kujtime të errëta, të helmuara nga dhimbjet.
- Le t'i lirojmë një nga një. Unë sugjerova me zë të ulët. - Do të jem me ty.
- Le të. Fëmija u përgjigj me vendosmëri dhe më mori dorën.
Kur lëshuam topin e parë, dhe pastaj të dytin dhe të tretin, ai qau, por kur pa që topat gradualisht po rikuperonin aftësinë e tyre natyrore të kërcimit, ata kërcejnë në dysheme dhe kërcejnë nga muret, duke shkëlqyer me anët shumëngjyrëshe, në fillim ngadalë dhe me ndrojtje, dhe pastaj gjithnjë e më me besim, ai buzëqeshi …
- Rezulton se trishtimi nuk është kurrë i pafund! - ai me qetësi ndau zbulimin e tij me mua.
- Po, ke te drejte. - iu përgjigja, i mahnitur nga mençuria e tij e thellë.
Ky fëmijë që njoh ishte 24 vjeç. Por çfarë rëndësie ka nëse brenda secilit prej nesh jeton një pjesë e hollë dhe e prekshme, me origjinë nga fëmijëria. Dhe secili prej nesh ka kujtime brenda tij të mbushura me dhimbje dhe trishtim. Dhe derisa ta lëmë këtë trishtim të dalë jashtë, është e vështirë për ne të shohim anët shumëngjyrëshe dhe të gëzueshme të jetës sonë.
Trishtimi i shtypur dhe i shtypur mund dhe na bën të fortë dhe elastikë në sytë e të tjerëve (dhe tonat). Sidoqoftë, së bashku me këtë maskë të paprekshmërisë, ne fitojmë forca të blinduara të forta, brenda të cilave është e ftohtë, e lagur dhe e errët dhe përmes kufirit të së cilës bëhet e pamundur të arrish një fije bari të butë, të nuhasësh mëngjesin, të ndjesh se çfarë është jeta. Përmes këtij forca të blinduara, rrezet e diellit dhe buzëqeshja e dashur e dikujt nuk mund të na shpërthejnë. A ja vlen kjo vetmi e qetë dhe e vdekur për paprekshmërinë, çmimin që paguajmë për të?
Recommended:
Dashuria Nuk është Dhimbje, Apo Pse Jemi Të Sëmurë Nga Dashuria. Dhe Si Të Trajtohet
Prindërit që jetojnë me dhimbje në shpirtin e tyre vetëm do t'ia përcjellin dhimbjen fëmijës së tyre. Por fëmijët do ta perceptojnë atë si dashuri. Dhe nga ai moment, dhimbja dhe dashuria do të jenë identike në to. Burra dhe gra të rritur të prindërve të tillë do të zgjedhin partnerë për veten e tyre që mund t'i dëmtojnë ata, sepse përndryshe ata nuk do të ndiejnë dashuri.
Dhimbje Zemre. Cardioneurosis, Depresioni Dhe "psikosomatikë" Të Tjerë
Titulli i këtij artikulli mund të duket disi i çuditshëm, pasi në klasikët, kardionuroza dhe dhimbjet e tjera të paidentifikuara janë në thelb patologji psikosomatike. Por meqenëse përvoja ime ka ende një fokus të ngushtë në psikosomatikë, unë dalloj disa nga fenomenet, pasi këtu mund të shohim gjendje, shkaqe dhe parashikime të ndryshme në korrigjim.
Dhimbje Dhe Faj. Vajza Dhe Shkretëtira
Unë shkruaj vetëm për përvojën time, por duke vëzhguar gratë në procesin e ndarjes me burrin e tyre, pashë dhimbje dhe faj në pothuajse të gjithë. Ata shkojnë krah për krah. Dhimbje Dhimbja zgjat vazhdimisht, dhe absolutisht gjithçka e shkakton atë.
Princesha E Vdekur Në Një Përrallë Dhe Jetë
Duke mos marrë njohjen e feminitetit të saj nga nëna e saj vajzat-vajzat në përralla dhe në jetë detyrohen kërkoni këtë njohje nga objekte të tjera Nga teksti i artikullit Subjekti i kërkimit tim ishte përralla e famshme nga A.S. Pushkin "
"Për Ujin E Vdekur Dhe Të Gjallë" "Vështirësitë Psikologjike. Pamje Metaforike E Dobishme
Miq, me këtë botim, ju bëj thirrje t'i kushtoni vëmendje ndërtimit të vlefshëm metaforik të përrallës sonë të fëmijërisë "Mollë përtëritje", heroi i së cilës u shpëtua përmes një dhurate shëruese, të shenjtë ujë të gjallë dhe të vdekur … Kjo alegori në plotësinë e saj semantike, shpirtërore lidhet shumë me përvojën e vërtetë të vështirësive psikologjike.
