PALERRALLA E FALKONIT TOST HUMBUR

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. E modifikuara e fundit: 2023-12-17 15:53

Unë me të vërtetë e dua përrallën "Rosa e Shëmtuar", shpesh i kërkoj të rilexojë (rishikojë karikaturën) për ata klientë që erdhën me një kërkesë për të përmirësuar vetëvlerësimin e tyre. Një përrallë shumë terapeutike, e sjellshme me një mesazh të rëndësishëm. Nga rruga, cili është mesazhi, sipas jush, në këtë përrallë? Cila është ideja kryesore pas saj? Le të spekulojmë në komente!

Ndërkohë, unë ju ofroj të lexoni një përrallë tjetër, e cila gjithashtu shpesh shkakton një rezonancë të fortë tek njerëzit me dyshim në vetvete, mungesë besimi në aftësitë e tyre, në aftësitë e tyre, si dhe ata që nuk e kuptojnë veten, nuk e kuptojnë kuptojnë qëllimin e tyre.

Kështu që,

Përralla e Skifterit të Humbur

Nuk dihet se si, por një vezë ra disi nga foleja e skifterit. Për fat të mirë, ishte mjaft e fortë për të mos u thyer, mbijetoi kur ra në tokë. Një vezë u rrëzua poshtë shpatit dhe u rrokullis mbi një livadh të ngrohtë ku kuajt po kullosnin. Në këtë livadh, skifteri doli nga një vezë.

Filloi të shikonte përreth. Rreth tij është erë e lehtë, e ngrohtë, e butë, ditë e mirë. Dhe atëherë skifteri pyeti veten: kush jam unë? Si e kam emrin? Çfarë mund të bëj? Ku është vendi im?

Skifteri shkoi te kuajt.

- Kush je ti? pyeti skifteri.

- Ne jemi kuaj! kuajt u përgjigjën me krenari.

- Si eshte? Çfarë janë kuajt?

- Por shikoni se si mund të kërcejmë shpejt, me një galop.

Dhe kuajt galopuan. Dhe ishte shumë e bukur! Sokolik shikoi se si bishtat dhe mushkat e kuajve krenarë valëviteshin, si dridhej toka nga zhurma e thundrave, si trupi i lëmuar i muskujve të kalit shkëlqen nën diell, si ata nxitojnë më shpejt se era.

Skifteri gjithashtu u përpoq të vraponte me një galop, por ku atje! Kuajt që psherëtinin mbi të dhe përfunduan:

- Jo, e dini, nuk jeni kalë! Ju nuk mund të vraponi, do të bëni një kal të keq!

Sokoli u mërzit dhe vazhdoi. Kam hasur në një pellg në të cilin notonin kryqtarët. Skifteri pa se sa shpejt notojnë në ujë, si tundin pendët, si e prenë sipërfaqen e ujit.

Këtu është skifteri, i shtriu krahët, në vend të pendëve, u zhyt në ujin e kaltër, u përpoq të notonte në të njëjtën mënyrë. Po, ku atje! Vetëm krapi i kryqëzuar mezi ngriti barkun e tyre me luspa me të qeshura:

- Jo, shoku im! Asnjë peshk nga ju! Dil nga ketu!

Skifteri u mërzit edhe më shumë. Por çfarë të bëni? Vazhdova.

Unë erdha në pyll. Pemët janë të larta, ketrat kërcejnë nëpër pemë. Hidheni me shkathtësi nga dega në degë. Iu duk shumë bukur skifterit. Dai mendon se do të provoj të njëjtën gjë!

Vetëm tani krahët ishin në rrugën e tij, vetëm ai do të shpërndahej për të kërcyer nga dega në degë, por ata ngatërrohen, kapen për degët, rezulton shumë e vështirë. Ketrat qeshën me skifterin:

- Oh, bëra shaka! Po, një ketër nga ju është si një balerinë nga një elefant! Një ketër i zgjuar nuk do të dalë nga ju! Ju nuk keni prirje, asnjë talent!

Skifteri u mërzit edhe më shumë. Ai uli kokën plotësisht.

Kudo që shtegtoi skifteri ynë. Kush nuk ka parë! Përsëri dhe përsëri skifteri ndjeu marrëzinë dhe parregullsinë, ngathtësinë, ngathtësinë e tij.

Dhe skifteri urrente krahët e tij të gjerë, të cilët e penguan atë të hidhej mbi pemë, si ketrat dhe majmunët. Dhe skifteri urrente sqepin e tij të fortë, i cili nuk mund të lëshonte ujë dhe të lahej siç bënë elefantët. Dhe skifteri urrente këmbët e tij të forta të lidhura, të cilat nuk mund të vraponin aq shpejt sa kuajt. Dhe ai i urrente pendët e tij, të cilat e penguan atë të notonte aq shpejt në ujë sa peshqit.

Dhe një herë skifteri takoi dy skifterë. Ata u kënaqën kur e panë, e thirrën të fluturojë së bashku, në vende të largëta, të admirojnë fushat nga një lartësi, krahë të ngrohtë nën diell, të presin ajrin, të gjuajnë, të kapin prenë me putrat e tyre të forta, ta mbyten me një sqep të fortë. Ngjituni në blu të qiellit.

- Jo, vëllezër! Ku duhet te shkoj? Krahët e mi nuk më lejojnë të hidhem në degë, por ju më ofroni të fluturoj! Këmbët e mia nuk mund të vrapojnë aq shpejt sa bëjnë kuajt krenarë, dhe ju po flisni për gjueti! Puplat e mia nuk më lejojnë të notoj, por ju thoni që do të më ndihmojnë të fluturoj! Unë nuk jam i mirë për asgjë! Nuk ka vend për mua në këtë tokë, nuk ka vend për mua në det, nuk do të ketë vend për mua në parajsë!

Skifterët shikuan njëri -tjetrin dhe fluturuan. Dhe skifteri u la të jetonte me mendimin se ai nuk kishte qëllim. Të gjithë e kanë, por ai jo. Dikush po noton, dikush po gërmon tokën, dikush po vrapon, dikush po kërcen, dikush po fluturon. Çdokush, por jo ai.

Me sa duket, fati është …

_

Zakonisht përralla përfundon me një fund të lumtur. Por në jetë nuk është e nevojshme. Sepse sa skifterë vazhdojnë të gërmojnë si nishanet? Sa prej tyre mësojnë të vrapojnë si kuaj? Sa mësojnë të kërcejnë pemë si ketrat? Disa skifterë madje arrijnë të marrin pjesë në garat në vrapim, not, gërmime vrimash …

Dhe sa skifterë kanë ulur krahët në përpjekje të kota për të gjetur vendin e tyre, për të gjetur veten?

Dhe ti? A e njihnit veten në skifterin tonë?